OPSTANDING

Ieder van ons heeft structuur nodig, al is het maar omdat het ons stevig maakt.

Het maakt ons tegelijkertijd ook afhankelijk, een klein beetje hulpeloos. Het

houdt ons op onze plaats, houdt ons eigenlijk in een soort gevangenschap.

Ook een kunstenaar – al wil deze heel graag buiten zijn/haar grenzen treden –

heeft structuur nodig. Wij proberen immers een eigen beeldtaal te creëren.

Hebben wij die gevonden, al is hij nog zo pril, dan klampen we ons vast aan

dit beeld. Uiteindelijk bezorgt dit beeld dan onze identiteit. Zonder dit specifieke

beeld zouden we niet herkend worden.

Dus het slagen van deze missie maakt ons sterk, maar zorgt ook voor de begrenzing,

die ons gevangen houdt. Gevangen in het beeld dat we zelf hebben geschapen.

Met liefde, met eindeloos veel moeite, met jaren van volharding bereiken we dan

inderdaad onze eigen gevangenis.

Als ruimtelijk vormgever houdt ik me graag bezig met juist dit specifieke element.

Hoe benut ik de ruimte die me is gegeven, hoe geef ik hem structuur? Tegelijkertijd

probeer ik er beweging in te brengen, niet alleen en uitsluitend met de vormgeving,

maar ook letterlijk met behulp van alle elementen die eventueel voorhanden zijn.

Deze beweging is volgens mij nodig, omdat ik toch nog wel heel graag het

gevoel wil behouden, dat er een mogelijkheid blijft om de gevangenis uit te vluchten,

luchtstromen te veroorzaken, de vaste plaats te ontstijgen.

Een tijdje geleden zag ik een natuurfilm over de woestijn. In deze dorre droge

vlakte leefde een skeletachtige vorm – de man achter het beeldscherm vertelde dat

het een plant betrof. De plant (ook wel bekend onder de naam Roos van Jericho) werd

Opstanding genoemd. De Opstanding laat zich meevoeren door de wind, haar wortels

zijn niet geworteld, maar vormen haar structuur. De wind brengt haar naar een plek

waar de regen valt en al duurt deze regenbui slechts één uur, binnen die tijd vallen

al haar zaden rond haar op de grond en ontspruiten deze zaadjes weer tot nieuwe

planten. Na de regenbui wordt ze weer meegenomen door de wind, net zoals haar

nazaten.

Het is een prachtig voorbeeld van hoe de natuur ervoor zorgt dat een soort kan blijven bestaan, ondanks de meest extreme weersomstandigheden.

En ik voel me – als kunstenaar - erg verwant aan deze Opstanding.

Ik weet niet waar het leven me naar voert, ik heb geen idee hoe lang het nog duurt.

Maar waar ik ook kom, ik hoop dat er dan veel regen valt, zodat ik mijn ideeën

kan planten.